Epilog...

 Proszę, żeby każdy przeczytał notkę pod rozdziałem ;*

***Cztery lata później***Oczami Justina***
Leżałem na brzuchu, z twarzą przyklejoną do poduszki. Chociaż oczy niemiłosiernie mi się kleiły i naprawdę nie chciałem wstawać, wiedziałem, że muszę. Wtedy właśnie poczułem małe dłonie, które wplątały się w moje włosy i zaczęły się nimi bawić. W pierwszej chwili pomyślałem, że Bree naszła ochota na trochę czułości, lecz moje marzenia zniknęły, kiedy zobaczyłem ją w drzwiach sypialni. Stała tam, oparta o futrynę, w luźnej, białej koszulce. Nie była już małą dziewczynką. Była dorosłą kobietą. Kiedyś była śliczna. Teraz natomiast jest piękna. I tylko moja.
-Skoro moje większe słoneczko stoi przede mną, mój malutki aniołek musi być za mną. - powiedziałem powoli, uformowując na ustach uśmiech. W jednej chwili odwróciłem się na drugi bok. Miałem rację. Zaraz przede mną siedziała Jazzy, moja malutka córeczka.
W dzień szesnastych urodzin Bree, kochaliśmy się bez zabezpieczeń. Zrobiliśmy to całkowicie umyślnie, ze świadomością, że moja księżniczka zajdzie w ciążę. Byliśmy na to przygotowani i po prostu szczęśliwi.
-Chodź tu do mnie, szkrabie malutki. - nie podnosząc się z łóżka, objąłem ją dłońmi w pasie i uniosłem na wyprostowanych rękach w górę, jakby była lżejsza, niż piórko. Wtedy ponownie mogłem spojrzeć w jej, czarne, jak dwa węgielki, oczka. Były niemal takie same, jak Bree, tylko ciemniejsze. Mój słodziak był równie piękny, jak jej mama.
-Tatusiu, wśtawaj juś. - mruknęła słodko, kiedy opuściłem jej drobniutkie ciałko na dół. Dziewczynka usiadła na mojej klatce piersiowej i położyła się na mnie, obejmując ramionkami moją szyję. - Kocham cię. - wyszeptała, a ja, mimo iż słyszałem te słowa wiele razy, poczułem niewyobrażalne ciepło, rozchodzące się w okolicach mojego serca. Ja również objąłem ją, może nie tyle ramionami, ze względu na jej niewielki rozmiar, ale dłońmi, i wtuliłem w siebie. Kiedy zamknąłem na moment powieki, poczułem, że zebrały się pod nimi pojedyncze łzy, a kiedy otworzyłem oczy, widoczne były na nich szklanki.
-Tatusiu, ciemu płacieś? - Jazzy, siedząc na mojej klatce piersiowej, spojrzała w moje załzawione oczy i otarła jedną łzę, spływającą po moim policzku.
-To ze szczęścia, bobas. - poklepałem ją lekko po pupce, na której nadal miała pampersa.
-Tata! - pisnęła, uderzając malutką piąstką w mój policzek. - Mówiłam ci juś, zie nie jeśtem bobasiem!
Momentalnie, razem z Bree, parsknęliśmy śmiechem, na widok jej słodkiego oburzenia. Wiedziałem jednak, że nie mogę się tak dłużej rozczulać. Dzisiaj wracaliśmy do domu, do Detroit. Dzisiaj postanowiliśmy zacząć wszystko od początku, od nowa. Jednak zdecydowanie najlepszy jest fakt, że nikt z naszych przyjaciół, nawet Ryan, nie wiedzą, że nie wrócimy sami, a z naszą malutką córeczką.
-Zjadłaś śniadanko? - spytałem Jazzy, wstając z łóżka i biorąc ją na ręce.
-Juś dawno. Mamusia psigotowała pyśne naleśniki, ale nie wiem, ci dla ciebie jeście ziośtały. - mówiąc to, ziewnęła, co dodało jej jeszcze więcej uroku.
-Mamusia na pewno coś mi przygotuje. - zaśmiałem się, trzymając dziewczynkę jedną ręką.
-Ej, to nie jeśt twoja mamusia! - pisnęła, a ja, razem z Bree, ponownie wybuchnęliśmy śmiechem.
***
Właśnie teraz, w tym momencie, po całych czterech latach, spędzonych poza domem, wróciliśmy. Kiedy zaparkowałem na podjeździe, na którym niegdyś parkowałem dzień w dzień, wróciły wszystkie wspomnienia. I te dobre i te złe, po prostu wszystkie.
-No, maluchu. - zacząłem, odpinając pas i odwracając się w stronę mojej pociechy. - Witaj w domu.
Wyszliśmy z samochodu, zabierając również małą. Wziąłem ją na ręce i, razem z Bree, skierowaliśmy się w stronę drzwi wejściowych. Nie zamierzałem pukać we własnym domu, dlatego wszedłem od razu do środka i postawiłem dziewczynkę na podłodze.
-Rozgość się. - posłałem jej serdeczny uśmiech, ściągając z Jazzy kurtkę. Była ona na co dzień dość nieśmiałym dzieciakiem, dlatego z pewnością nie pobiegłaby w głąb domu, gdyby wiedziała, że w środku siedzą moi kumple. Po chwili jednak dowiedziała się o tym, kiedy z kuchni doszedł do nas jej pisk.
-Tata, tata! - wołała, biegnąc w swój śmieszny sposób z powrotem do mnie. Niemal wskoczyła mi na ręce i objęła ramionkami moją szyję. Po prostu się ich bała. - Tam... - wychlipała z przerażeniem. - Tam są jacyś panowie...
-Spokojnie, bąbel. Każdy z nich jest twoim wujkiem. - zaśmiałem się cicho. - Nie musisz się ich bać.
Wtedy właśnie z kuchni zaczęli wychodzić powoli moi kumple. Chociaż nie widziałem ich cztery lata, muszę przyznać, niewiele się zmienili. No, może trochę po brzydli. W końcu, tylko ja miałem prawo wypięknieć, skromnie mówiąc.
-Czy mnie wzrok mylił, czy Justin i Bree zrobili sobie dzieciaka? - pierwszy spojrzał na nas Ryan, a tak dokładniej, na malutką Jazzy. - No witaj, słonko. - zaćwierkał radośnie, podchodząc do mnie i biorąc małą na ręce. Widziałem, jak wyraz jej twarzy z wystraszonego, zmienia się w całkowicie przerażony i zdezorientowany. - Co się dzieje? Nie polubiłaś wujka Ryana? - wydął dolną wargę, udając smutnego, jednak naprawdę był rozbawiony całą tą sytuacją.
Dziewczynka zaczęła płakać, z przerażeniem wpatrując się w twarze moich kumpli. Następnie wyciągnęła rączki w moim kierunku, dlatego, ze śmiechem, przytuliłem jej drobne ciałko do siebie.
-No już, malutka. Nie płacz, jesteś dużą dziewczynką. - poklepałem ją po pupce, obserwując, jak Bree wita się z chłopakami. - Zobacz, oni nie są groźni. - odwróciłem się tak, aby Jazzy widziała, jak jej mama przytula się do Ryana.
-I na pewno nić mi nie źrobią? - wydukała, z lekko rozchylonymi wargami.
-Nic, aniołku. - wtedy postawiłem ją na podłodze, aby mogła iść przywitać się z chłopakami. Zrobiła kilka kroczków w przód, jednak już po chwili zdecydowała zawrócić i wtulić się w moją nogę.
***
Wieczorem, kiedy położyliśmy małą spać, mieliśmy nadzieję razem z Bree na chwilę prywatności. Leżąc na łóżku, w mojej sypialni, w której nie spaliśmy od całych, czterech lat, zacząłem całować delikatnie skórę na jej dekolcie, kiedy ona wplątała palce w moje włosy i przeczesała je kilka razy. Już chciałem zacząć wsuwać dłoń pod jej koszulkę, kiedy nagle drzwi od pokoju otworzyły się, a w progu stanęła nasza kruszynka. Jedną rączką przecierała zaspane oczka, a w drugiej trzymała swojego ulubionego misia. Wyglądała przesłodko.
-Nawet we własnej sypialni nie można mieć chwili spokoju? - sapnąłem, za co oberwałem od szatynki w czoło.
-Co się stało, kochanie? - Bree zepchnęła mnie z siebie lekko i uniosła się na jednym łokciu, obserwując małą.
-Miałam śtraśny sien. Mogę śpać ź wami? - wychlipała, cały czas nabierając głęboko powietrza.
-Oczywiście, myszko. Chodź do nas, tata cię weźmie. - Bree uśmiechnęła się do naszej córeczki i poklepała mnie po ramieniu, abym ruszył się z łóżka. Usiadłem więc na materacu, a kiedy Jazzy zbliżyła się na odległość moich rąk, wziąłem ją do siebie i położyłem między nami na łóżku.
I właśnie teraz, w tej sytuacji, postanowiłem, że nadszedł długo wyczekiwany przeze mnie moment. Miałem już z Jazzy wszystko dopracowane, wystarczyło szepnąć jej na ucho, że teraz przyszła właściwa pora.
Wyciągnąłem z szafki nocnej małe pudełeczko i dyskretnie, pod kołdrą, podałem je córeczce. Ona tylko uśmiechnęła sie do mnie, a następnie podniosła się do pozycji siedzącej.
-Mamuś, jeśt śprawa. - zaczęła, a ja zachichotałem, głaszcząc moje maleństwo po główce.
-Co się dzieje, słonko?
-Tatuś ma do ciebie pytanie. - wtedy wyciągnęła małe pudełeczko i otworzyła je, zgodnie z planem. - Tatuś chciałby, ziebyś ziośtała jego zioną.
Powoli wychyliłem się znad blondyneczki i spojrzałem na Bree. Jej wyraz twarzy był lekko zszokowany, a ja dostrzegłem, że pod powiekami dziewiętnastolatki zebrały się łzy.
-Więc jak, skarbie? - wyciągnąłem spod kołdry jedną rękę i pogłaskałem Bree delikatnie po policzku.
-Justin... - wyszeptała, ponieważ bała się, że jej głos może się załamać. - Justin, kocham cię.
-Czyli się zgadzasz? - zacisnąłem na moment powieki, aby po chwili otworzyć je, w momencie, z którym poczułem jej słodkie usta na swoich.
-Tak, idioto. Oczywiście, że tak. - wtedy ponownie mnie pocałowała, nie zwracając już uwagi na naszą malutką córeczkę. Przerwało nam dopiero jej ciche odkaszlnięcie, którym chciała zwrócić na siebie uwagę.
-Wiecie, cio wam powiem? - uniosła brewki, a na jej słodkiej buźce pojawił się promienny uśmiech. - Jeśteście najlepsimi rodziciami, jakich mogłam siobie wymazić...
~*~
1. Hmmm, no i co ja mam Wam powiedzieć? No co? Tak, to już ostateczny koniec my heaven. Pomimo wielu Waszych próśb, ja nie będę już kontynuować tego opowiadania. To ostateczny koniec.
2. Rety, nie wiecie nawet, jak się przywiązałam do tego opowiadania ;D
Ach, no i jeszcze coś, ap ropo epilogu. Ci, którzy będą czytać kolejne moje opowiadania, niech zapamiętają. Zrobiłam tak słodkie zakończenie specjalnie dla Was, więcej czegoś takiego nie zrobię hahaha ;P
3. No a teraz do rzeczy. Jestem Wam tak cholernie wdzięczna za to, że byliście ze mną przez cały czas. Za te prawie 160 000 wyświetleń bloga i za ponad 1500 komentarzy. Nie zdajecie sobie nawet sprawy, ile to dla mnie znaczy. A to tylko i wyłącznie Wasza zasługa ;*
4. I TERAZ OSTATNIA SPRAWA. PRZEZ CAŁE OPOWIADANIE NIE ZMUSZAŁAM WAS DO KOMENTOWANIA, DLATEGO TERAZ, POD EPILOGIEM, PROSIŁABYM, ABY KAŻDY, ALE TO NAPRAWDĘ KAŻDY, KTO TO PRZECZYTAŁ, ZOSTAWIŁ PO SOBIE KOMENTARZ. WYSTARCZY MI NAJZWYKLEJSZA KROPKA. PO PROSTU CHCIAŁABYM WIEDZIEĆ, ILE OSÓB CZYTAŁO TO OPOWIADANIE. DLATEGO JESZCZE RAZ PROSZĘ, NIECH KAŻDY SKOMENTUJE TEN EPILOG. Zróbcie mi taki prezent na urodzinki hihi ;D
5. Hm, właściwie to nie była ostatnia sprawa. Zostaje jeszcze kwestia kolejnego opowiadania. Zapewne nie wszyscy z Was czytają moje drugie opowiadanie, black-tears-jb.blogspot.com, dlatego też, jeśli chcielibyście czytać moje kolejne opowiadania, po wakacjach, tutaj, na my heaven, pojawi się post z linkiem do nowego bloga. Tak więc polecam się na przyszłość i mam cichą nadzieję, że zostaniecie ze mną. Oczywiście, na black tears również pojawi się taka informacja :)
6. I tak. Teraz jest koniec. Jedyne, co mogę powiedzieć, to ogromne dziękuję za to, że pozwalacie mi spełniać marzenia. Kocham Was ;*